Historia Tarnogrodu
Miasto swe powstanie i nazwę zawdzięcza staroście krzeszowskiemu Stanisławowi Tarnowskiemu, który lokował je w 1567 r. w miejscu zwanym przez okoliczną ludność „Cierniogród”, na terenie starostwa Krzeszów w Ziemi Przemyskiej woj. Ruskiego.
Od 1588 r. Tarnogród wszedł w skład dóbr Jana Zamoyskiego, a później został dużym ośrodkiem klucza dóbr Ordynacji Zamojskiej. W historii Polski Tarnogród zapisał się jako miejsce zawiązania w 1715 r. Konfederacji Tarnogrodzkiej, skierowanej przeciwko pobytowi wojsk saskich w Polsce i polityce króla Augusta II.
Po I rozbiorze Polski Tarnogród znalazł się w granicach zaboru austryjackiego i pozostawał w nim do 1809 r., kiedy to – po przyłączeniu do Księstwa Warszawskiego – został stolicą nowoutworzonego powiatu w departamencie lubelskim, w skład którego wchodziły m.in. miasta: Biłgoraj, Frampol, Goraj, Zamość i Krzeszów.
Status miasta powiatowego utracił w 1842 r., a prawa miejskie – w 1867 r. (za aktywny udział mieszkańców w Powstaniu Styczniowym). Związany od tegoż roku z powiatem biłgorajskim był dużą osadą – w 1906 r. liczył ok. 7 tys. mieszkańców, a przed II wojną światową miał ich ok. 5 tys.
Tragiczne były dla mieszkańców miasta i gminy lata II wojny światowej. Zniszczeniu uległa ponad połowa zabudowy miasta. W listopadzie 1942 r. hitlerowcy zamordowali około 2 tys. miejscowych Żydów, a resztę wywieźli do obozów zagłady.
30 czerwca 1943 r. hitlerowcy wysiedlili mieszkańców miasta – Polaków – do obozów przejściowych, a następnie wywieźli na przymusowe roboty do III Rzeszy.
Wojna znacznie zmieniła miasto na niekorzyść, a szczególnie liczbę mieszkańców. Zmniejszyła się ona jeszcze bardziej po 1944 r., kiedy to miejscowi Ukraińcy wyjechali do ZSRR. W efekcie w 1946 r. Tarnogród liczył zaledwie 2,2 tys. mieszkańców.
Dołącz do naszej społeczności na Facebooku